20 Mart 1995.
Hasan Ocak o gün evine dönmedi.
55 gün sonra, işkence edilmiş cesedinin kimsesizler mezarlığında gömülü olduğu ortaya çıktı.
Hasan Ocak ilk değildi.
1990-2011 arasında, 1901 insan kaybedildi.
27 Mayıs 1995.
Otuz insan, kimliği belirsiz(!) kişilerce gözaltına alınıp, kaybedilenler için İstanbul/Galatasaray Meydanı'nda, her Cumartesi oturmaya başladı.
Şiddet yok, slogan yok, yürüyüş yok; "çocuğumuz, eşimiz, babamız nerede" çığlıkları sessizdi...
Ülkenin iklimi kimi zaman bu çığlıkların arkasında durdu; çoklukla da cop, gözaltı, biber gazı...
15 Ağustos 1998-13 Mart 1999.
1093 çığlık gözaltına alındı.
Tam on yıl sustu Galatasaray Meydanı.
31 Ocak 2009.
Kaybedilenleri aramaya devam etti o meydan.
Her hafta sessizce.
5 Şubat 2011.
Devlet "o sessiz çığlığı duyuyorum" dedi.
25 Ağustos 2018
700. kez sessiz çığlık için gelenlere bağırdık; "eski Türkiye, statüko candır..."
Kayıtlar
