O afiş kaybolmadan...

Semtimdeki otobüs durağına yapıştırılmıştı bu küçük afiş.

Ne zamandı bilmiyorum, sanırım yeni başlamışlardı ölüm orucuna...

Duraktan her geçtiğimde bakarım.

Zaman aktıkça, kenarları biraz daha yıprandı, soluklaştı, gitgide küçüldü.

Bir kaç güne tamamen yok olacak belki de, günyüzüne veda edecek bu afiş...

Tıpkı Av. Ebru Timtik ve Av. Aytaç Ünsal gibi...

Ölümü davet eden hiçbir eylemi onaylamam, "aslolan yaşamdır" benim için...

Ama...

Yargılandıkları dosyanın içeriğini bilmesem de, biri "adil yargılanmıyorum" diyorsa, bu sesi duymanın zorunlu olduğunu biliyorum.

O afiş yok olmadan, Av. Ebru Timtik ve Av. Aytaç Ünsal'ın sesini duymak gerek.

Yaşamdan daha değerli neyimiz var?